Soms lees ik boeken waar ik zo diep in verstrikt raak dat het even duurt voordat ik de weg eruit weer vind. De auteur raakt me dan in mijn kern, waardoor ik wankel en een nieuw evenwicht moet vinden.
Herken je dit?
Het gevoel van “Hoe kan het zo zijn dat ik dit nu pas leer?”
Via een bericht op LinkedIn ontdekte ik Kathrin Hartmann (Wikipedia) en haar boek Groene leugens en de bijbehorende documentaire The Green Lie (volledige docu via Youtube). Na deze docu heb ik meer gesprekken van haar bekeken op YouTube.
The Green Lie trailer
Het boek Groene leugens had ik snel uit, waarna ik haar nieuwste boek bestelde, dat alleen nog maar in het Duits beschikbaar is, Grüner wird’s nicht, dat ik nu aan het lezen ben.
Op advies van Else Boutkan heb ik ook Dark Waters bekeken op Netflix. Die film gaat over een langlopende rechtszaak tegen DuPont over het dumpen van chemisch afval. Het is een film waarin je een glimp ziet van de macht van grote bedrijven, waar ook Kathrin over schrijft. De welvaart van enkelen die boven het welzijn staat van velen.
Dark Waters trailer
We willen het niet zien
Al een tijd lang volg ik @monsieurvegan op Twitter. Hij en bijvoorbeeld @roosvonk laten regelmatig dingen zien die je niet wilt zien. De misstanden in de slachthuizen, een andere kijk op het eten van dieren en het drinken van zuivel. Door hem te volgen zie ik de werkelijkheid achter dat stuk vlees en dat pak melk.
Om dezelfde reden volg ik @AuswitzMuseum, dat iedere dag een bericht deelt over mensen die zijn afgevoerd en vaak vermoord in het kamp. Het houdt me bewust: dat nooit meer.
Hartmann laat mij in haar boeken ervaren wat ik niet (wil) zie(n). De uitbuiting van mensen op het zuidelijk halfrond, op palmolieplantages in Indonesië, op sojaplantages in Brazilië, de verdoezeling van de olieramp door BP, de mensen die werken in de mijnen. Deze mensen werken onder erbarmelijke omstandigheden voor de welvaart in de Westerse wereld en met name op het noordelijk halfrond. De beelden die ik niet wil zien omdat ik persoonlijk gemak belangrijker vind.
Hoop
Al ontdekte ik ook de kansen en daarmee hoop tijdens het gesprek met Marjan Minnesma van Urgenda in de Rudi en Freddie Show.
Ze vertelt over de technische mogelijkheden die steeds beter worden voor de opwekking van energie op een ecologisch verantwoorde manier, vooral met wind en zon. Wat me in dit gesprek duidelijk werd is haar wijsheid en standvastigheid op dit onderwerp. Ze heeft telkens weer goede antwoorden op de vragen en tegenwerpingen van Rutger Bregman en Jesse Frederik. Diezelfde kennis en standvastigheid zie ik ook bij Hartmann.
Weer in balans
Weer in balans komen betekent voor mij dat ik een nieuwe balans vind waarbij ik deze inzichten meeneem. Niet terug naar de oude balans, maar de kennis gebruiken om de zaken die ik al deed aan te scherpen.
Zo ben ik mijn missie aan het aanscherpen en kijk ik opnieuw naar de strategie en de tactiek. De missie is niet veel veranderd, maar wel scherper geworden.
Onrecht raakt me, en in het bijzonder wil ik het gat verkleinen tussen de minst- en de meestverdienende en een positieve impact op het milieu hebben. Door de inzichten van Hartmann denken mensen na over het werken aan ecologisch en sociaal onrecht. Dit blijf ik doen door me te concentreren op de beslissingen van ondernemers. Daarover ga ik met ze in gesprek in de coaching en geef ik ze inspiratie met voorbeelden van andere ondernemers en mijn eigen ervaringen.
Luister ook naar de podcast aflevering hierover: Weer in je ritme komen en werken aan je missie – Erno Hannink.
