Zondag 7 februari 2021 begint dit verhaal over een nieuwe gewoonte die maar niet lukt. Het sneeuwt en niet zo’n klein beetje ook. Binnen een paar uur valt er 10-20 cm en het waait. Een rondje hardlopen in deze omstandigheden is lastig en magisch tegelijk.
De wind gaat tekeer en het is lastig lopen in de straten in de wijk, ondanks het profiel van de trailschoenen glij ik steeds weg wanneer ik afzet. Eenmaal onderweg zijn de fietspaden goed te doen, omdat ze al een paar keer zijn schoongemaakt. De sneeuwschuivers maken overuren om de grotere wegen begaanbaar te houden. Het is heerlijk om over de verse sneeuw te lopen. Op het stuk tussen Wehl en Doetinchem krijg ik de wind vol van voren en voel ik me voor de eerste keer koud.
In de dagen daarna blijft het sneeuwen en de sneeuw blijft liggen en wordt steeds gladder. Voor mij te gevaarlijk om een rondje te gaan hardlopen, maar ik heb wel veel gewandeld in die dagen. Een week later wandel ik met M. naar de supermarkt voor een paar boodschappen, maar nog geen 50 meter verder valt ze achterover en breekt haar elleboog. De volgende dag is ze al geopereerd en kan ze niets. Het doet pijn en bij alles heeft ze hulp nodig.
Door dit alles heb ik bijna twee weken geen rondje gelopen. Twee weken later moet ik een week in quarantaine. Het blijft lastig om terug in het ritme te komen met het lopen. Terwijl het snoepen ‘s avonds steeds meer wordt. Ik beweeg minder en eet meer suikers, dus is het logisch dat mijn gewicht langzaam maar zeker oploopt.
Begin maart mag ik eindelijk weer trainen bij de atletiekvereniging op de baan en tempo’s lopen. Het ritme van meer lopen ontwikkelt zich weer, maar het snoepen wordt niet minder. Bij de training heeft een van de lopers het erover dat hij is gestopt met snoepen. Langzaam maar zeker wen ik aan het idee, en ik besluit om half april de eerste stap te zetten naar niet meer snoepen. Enkele dagen later ben ik jarig en doorbreek ik de ketting van niet meer snoepen. Een week later is mijn dochter jarig, dus nog een keer hetzelfde probleem.
Zo blijf ik worstelen met het niet meer snoepen. De gewoonte ontwikkelt zich niet op deze manier.
Er zijn een aantal dingen die deze uitdaging lastig maken:
- Ik wil iets afleren. Het is veel eenvoudiger om een gewoonte te vervangen door een goede nieuwe gewoonte in plaats van een slechte gewoonte af te leren. (Good Habits, Bad Habits)
- De gewoonte van snoepen zit diep en mijn lichaam schreeuwt om de suikers in de avond. Het is het meest lastige moment om te vertrouwen op mijn wilskracht aan het einde van de dag. De wilskracht is dan al uitgeput.
- Ik heb geen groots doel gekoppeld aan niet meer snoepen.
In het boek De Grit Factor beschrijft Angela Duckworth het belang van een groots doel waar je volledig voor gaat. Alle afgeleide middelgrote en kleine doelen zijn direct gekoppeld aan dat grootse doel, daardoor kun je het volhouden. Ze heeft onderzoek gedaan naar hoe je uitzonderlijk resultaat bereikt en grit (vastberadenheid) blijkt veel belangrijker dan talent in het voorspellen of je succesvol bent en je doel bereikt.
Vastberadenheid heeft een achterliggend doel nodig. Iets wat je wilt bereiken en waar je (bijna) alles voor over hebt. Een doel waardoor je de volgende dag weer opstaat en het opnieuw probeert wanneer het vandaag mislukte.
Om te stoppen met snoepen ga ik kijken hoe ik mijn hoogste doel kan koppelen aan gezond eten. Na de zomer kunnen we hopelijk weer sporten in grotere groepen, waardoor ik weer wedstrijden mag fluiten en ik mijn eerste marathon kan lopen in oktober. Dit is mijn middelgrote doel, fit zijn. Een gezond gewicht past bij fit zijn en betekent meer snelheid in het lopen. Nu dit doel nog koppelen aan mijn hoogste doel. Hierover vertel ik je binnenkort meer.
