Sinds hij ging studeren in Nijmegen had hij al een paar keer gezegd dat hij op kamers ging. Zijn vriendin ging bij de start van haar studie direct op kamers.
Dat was hem niet gelukt. Veel moeite had hij er ook niet in gestoken. Een paar keer was het bijna zo ver. Nu gaat een vriend voor een halfjaar werken en studeren in het buitenland. Tijdens die periode kan hij gebruik maken van zijn kamer. Daarna ziet hij wel weer verder.
Een halfjaar lang zoekt hij werk of een stageplek, het liefst in de omgeving van Nijmegen, omdat hij pas in september kan beginnen met zijn master.
November afgelopen jaar was het dan zo ver. Nadat hij een paar maanden had gespaard kon hij een aantal spullen kopen voor de kamer. Op een zaterdag hebben we de Ikea bezocht voor een bureau en een bureaustoel en hebben we de bestelde matrassen opgehaald. Het grootste deel van zijn kleding ging mee.
Aan het einde van de dag reed ik samen met M. terug, onze zoon was het huis uit. Een hoofdstuk afgesloten. Natuurlijk komt hij nog wel eens thuis, maar regelmatig ’s avonds samen aan tafel is voorbij. Ik realiseer me dat de langste tijd waarin we vaak samen zijn voorbij is.
De 80-20-regel voor ouder-kindtijd is nu de andere kant op geslagen.
“Wanneer je kind het huis uit gaat, heeft hij of zij 80% van zijn tijd met je doorgebracht. De rest van jullie leven is dit nog 20%.”
We zitten nu in de rest van ons leven met hem. Hij komt af en toe nog eens langs wanneer hem dit uitkomt of wanneer we iets afspreken.
De tweewekelijkse bezoeken aan de wedstrijden van BVB in Dortmund met hem samen worden nóg waardevoller.
Wat is het ene ding dat alle andere dingen eenvoudiger of overbodig maakt? Om mijn zoon regelmatig te kunnen zien organiseer ik dat we samen zo vaak mogelijk naar de wedstrijden van BVB gaan. Dit doen we nu ongeveer vier jaar en gaan we zo lang mogelijk voortzetten. Dit is iets van ons beiden.
De verwachting dat hij contact opneemt laat ik los. Hij ontwikkelt zijn eigen leven in een nieuwe omgeving. Als ouder heb ik hem alles mee gegeven wat ik kon. Als ouder heb ik hier ook bewust tijd, ruimte en aandacht aan gegeven.
In 2006 ben ik ondernemer geworden om met vrijheid mijn eigen tijd in te kunnen delen. Ik werkte vanuit huis met mijn bedrijf om ook mijn kinderen naar school te kunnen brengen en er te zijn wanneer ze thuiskwamen na school. Die herinneringen zitten in mij.
Als ouder heb ik zo veel mogelijk genoten van de tijd samen, die 80%. Ik had in deze periode veel invloed op hoe we die tijd samen doorbrachten, hoeveel tijd en aandacht ik kon geven.
Voor mij als ondernemer betekende dit: keuzes maken waardoor ik niet 80 uur per week werk. Ervoor kiezen om veel werk met klanten op afstand te doen. Gebruikmaken van de online mogelijkheden die er zijn met online trainingen, marketing, communities en mentoring.
Tijdens die 80% zat ik grotendeels aan het stuur, ik voel nu dat tijdens de resterende 20% van onze tijd samen, hij grotendeels aan het stuur zit. Daarbij blijf ik gelegenheden organiseren waarbij we elkaar ontmoeten. Momenten om samen te genieten.
Daarnaast ben ik zelf ook kind. Mijn ouders worden als het goed is dit jaar 80. Een mooie mijlpaal om samen te vieren. Nu mijn zoon het huis uit is realiseer ik me hoe mijn ouders zich voelen over onze relatie en tijd samen. Daardoor ga ik ze vaker bezoeken om vragen te stellen, naar ze te luisteren, met ze te praten en klusjes voor ze te doen.
De 80-20-regel voor ouder-kindtijd werkt beide kanten op.
Ondernemen kan altijd nog, de ouder-kindtijd is beperkt. Ik geniet ervan. Hoe heb jij dit georganiseerd?
