Afgelopen weekend waren we 25 jaar getrouwd. We zijn nu al ruim 34 jaar bij elkaar en dus 25 jaar getrouwd.
We zaten met het gezin te eten en haalden herinneringen op aan onze trouwdag. M. had besloten dat ze de nacht voor het huwelijk in haar ouderlijk huis sliep. Ze vertelde dat ze daar achteraf spijt van had. Terwijl de familie de zaal aan het versieren was, zat zij alleen thuis. Zelf zat ik alleen in ons eigen huis. Of eigenlijk was ik op het laatst nog de auto aan het wassen.
In de ochtend reed ik naar mijn ouderlijk huis om mij voor te bereiden op de dag. Zo haalde ik de tweezitter op die deze dag dienstdeed als trouwauto, een Honda CRX del sol waar de kap af kon.
Ruim op tijd reed ik naar Rekken om M. op te halen en haar voor het eerst te zien in de trouwjurk. Na de eerste foto’s reden we naar de kerk in Rekken en daarna naar het Muldershuis in Eibergen.
Bij deze laatste locatie reed ik nog tegen een grote zwerfkei. Ik had last van wat spanning, zullen we maar zeggen.
Nadat alle huwelijkse handelingen voltrokken waren, was het tijd om de trouwfoto’s samen te maken. Met de fotograaf reden we naar de locatie waar wij graag de foto’s wilden laten maken. Het begon iets te regenen, maar daar zie je nauwelijks iets van op de foto’s.
Ik wilde per se nog een paar foto’s rondom de auto, met het dak eraf. Dat werd haasten, want het ging steeds iets harder regenen. Toen alle foto’s gemaakt waren en wij weer in de auto zaten, barstte de bui echt los.
Na het gezamenlijke diner met de familie kon ‘s avonds het feest beginnen. Het werd een mooie avond waarop we veel gedanst en gelachen hebben.
Toen aan het einde van de avond iedereen de zaal verlaten had en wij na een kopje koffie alle cadeaus in onze eigen auto hadden verzameld, reden we nog even naar het huis van M. Hier verwisselden we onze trouwkleding voor wat gemakkelijkere kleding. Plotseling was het feest voorbij.
Nadat we in ons eigen huis hadden uitgeslapen en rustig onze spullen hadden ingepakt, reden we de volgende dag naar Parijs voor een lang weekend. We konden het appartement lenen van een collega. Bij Breda vroeg M.: “Heb je de sleutels van het appartement bij je?” Ik wist het gelijk: “Nee.” Die was ik vergeten, dus ze lagen nog op tafel.
We gingen terug naar huis en besloten om de volgende dag opnieuw te vertrekken.
Het werd een mooi weekend, we waren voor het eerst als getrouwd stel op vakantie. Nu, 25 jaar later, zitten we tijdens het diner de herinneringen op te halen met ons gezin. Een mooie avond weer.
Hoe we de afgelopen 25 jaar zijn doorgekomen? Met geluk, tegenslag, ruzie, goedmaken, plezier, werken voor elkaar en aan onszelf. Met onenigheid en overeenkomsten. Met meegaan en met staan voor onze wensen.
Zo is het ook in de relatie met mijn bedrijf en mijn klanten. Er zijn pieken en er zijn dalen. In een dal kun je stoppen en uit elkaar gaan. Je kunt ook samen ontdekken hoe je dat dal doorkomt en weer de volgende piek bereikt, om daarna weer de afgrond in te kijken of soms door te klimmen.
Je moet als ondernemer hard werken om telkens weer jezelf en je bedrijf opnieuw uit te vinden en te organiseren op weg naar de volgende fase.
#25 jaar, samen nog een lange en bijzondere reis te gaan.
